می گویند انسان های بزرگ دنیای کوچکی دارند.همیشه با خود می گفتم شعار است.فریبی بیش نیست.ولی انگار تو معنی بزرگ بودن را خوب می فهمیدی.جملاتت در پیامک ها و کتاب هایت در اینترنت به فراوانی یافت می شود.ولی اندیشه و آرمانت را کم می بینم.جملاتت انسان ها را به فکر وامیدارد.همه می گویند تو آزاد اندیشی ولی نمیدانم چرا خودشان در حصار زندگی آسان دربند می شوند.خودت بارها گفته ای که دردت حصار برکه زندگی نیست,درد تو زیستن با ماهیانی است که فکر دریا در ذهنشان خطور نکرده.تو معنی درد را هم خوب فهمیدی.تو گفتی آزادی در دامان اسارت رشد می کند و از ستم تغذیه می کند.پس ما امیدوار باشیم.تو گفتی که امام حسین تشنه لبیک بود نه آب گفتی که افسوس می خوری که به جای افکارش زخم های تنش را نشانمان دادند و بزرگ ترین دردش را بی آبی بیان کردند.راست می گویی ای کاش همیشه بودی.کاش امروز که تشخیص درست و نادرست جامعه برایمان دشوار است تو بودی و کتابی مینوشتی.مثل کویر... مثل فریاد استعمار.کاش بودی و مفهوم شریعت را ازتو می پرسیدم.
درود بر تو .... کتاب و سخنرانی هایت کم نیست.همه میدانیم.ولی نمیدانم چرا این جمله ات همیشه بوی تازگی دارد.این جمله ات را باید با طلا نوشت:گمشده این نسل اعتماد است نه اعتقاد.اما افسوس که نه بر اعتماد اعتقادیست و بر اعتقاد ها اعتماد....
نظرات شما عزیزان:
علی خلیلی152 
ساعت19:08---16 مهر 1391
درست میگی محمد .واقعیت ها و این چیزا تعصب نمیخواد.اینم که الان مینویسم واقعیتی روشن است: متاسفانه فکر کنم کنار امدن با واقعیت های گذشته یا حال امری سخت شده.کم کم داره به این نتیجه میرسم که ظاهرا اگر در نوشته ای نامی از ولاتمون یا ف ا م ی ل م ون بنویسیم باید منتظر سین جیم پس دادن و اتهام باشیم. چنانچه زمانی که پست تنگسو و دشتی گذاشتم ، شاهد توهین ها ،توبیخ ها و سین جیم ها بودم .ظاهرا مشکلی جدی با نام ولاتمون و نام فا میل مون دارند . روند تاریخ همین بوده که انسانها همیشه با واقعیتها مشکل داشتند.
|
منوي اصلي
نويسنده: 
